Google Translate

English plantillas curriculums vitae French cartas de amistad German Spain cartas de presentación Italian xo Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

viernes, 6 de junio de 2014

JACQUES PRÉVERT - ESTE AMOR

"Millones y millones de años y todavía no tengo suficiente tiempo para describir ese pequeño instante de eternidad en que colocas tus brazos alrededor mío y yo coloco mis brazos alrededor tuyo".
Edvard Munch, 1913, El seductor


Este amor
Tan violento
Tan frágil
Tan tierno
Tan desesperado
Este amor
Bello como el día
Y malo como el tiempo
Cuando hay mal tiempo

Este amor tan sincero
Este amor tan hermoso
Tan feliz
Tan jovial
Y tan pobrecillo
Trémulo como un chiquillo en la oscuridad
Y tan seguro de sí mismo
Como un hombre tranquilo en lo más hondo de la noche

Este amor que da miedo a los demás
Que los hace hablar
Que los hace palidecer
Este amor acechado
Porque nosotros lo acechamos
Acosado herido pisoteado destrozado negado olvidado
Porque nosotros lo hemos acosado herido pisoteado destrozado negado olvidado.



Francis Picabia, 1936, Tres mimos


Este amor íntegro
Tan vivo todavía
Y lleno de sol
Es el tuyo
Es el mío
Ese que ha sido
Este algo siempre nuevo
Y que no ha cambiado
Tan verdadero como una planta
Tan tembloroso como un pájaro
Tan cálido tan vivo como el verano
Ambos podemos juntos
Alejarnos y regresar
Olvidarlo
Y después dormirnos
Despertarnos padecer envejecer
Dormirnos de nuevo
Soñar con la muerte
Despertarnos sonreír y reír
Y rejuvenecer

Nuestro amor sigue allí
Obstinado como un borrico
Viviente como el deseo
Cruel como la memoria
Absurdo como el arrepentimiento
Tierno como los recuerdos
Frío como el mármol
Bello como el día
Frágil como un niño
Nuestro amor nos mira sonriendo
Y nos habla sin decir nada
Y yo lo escucho tembloroso
Y grito
Grito por ti
Grito por mí
Y le suplico
Por ti por mí por todos los que se aman
Y los que se han amado

Sí le grito
Por ti por mí y por todos
Los que no conozco
Quédate
Allí donde estás
Allí donde estuviste antes
Quédate
No te muevas
No te vayas
Nosotros los que somos amados
Te hemos olvidado
Pero no nos olvides tú
Sólo te teníamos a ti en el mundo
No permitas que nos volvamos indiferentes
Cada vez mucho más lejos
Y desde donde sea
Danos señales de vida
Mucho más tarde desde el rincón de un bosque
En la selva de la memoria
Surge de repente
Tiéndenos la mano
Y sálvanos.



Jacques Prévert


martes, 3 de junio de 2014

MI UNIVERSIDAD - VLADIMIR MAIAKOVSKI

Los refugiados, 1933, Tamara de Lempicka


¿Sabe francés,
restar,
multiplicar?

¡Declina maravillosamente!
¡Que decline!
Pero oiga,
¿acaso usted podría cantar a dúo,
con los edificios?
¿Usted acaso comprende
el idioma de los tranvías?
El hombre, a veces,
apenas sale del cascarón
y ya lleva libros bajo el brazo,
y cuadernos escritos.

Yo,
aprendí el alfabeto en los letreros,
hojeando páginas de estaño y hierro.
Los maestros,
toman la tierra,
la descarnan,
la destrozan,
y enseñan:
-Toda ella
no es más que un globo pequeño, redondo.
Pero yo,
con los codos aprendí geografía.
No en vano he dormido tanto sobre la tierra.
Los historiadores se atormentan con importantes preguntas:
-¿Era o no era roja la barba de Barbarroja?
¡Que sea! 
No me gusta meterme en las mentiras con
telaraña. Yo conozco de Moscú, cualquiera de sus historias. 
Hablan de Dobroliubov (para que lo odien) 
pero su apellido está en contra,
protesta la familia.
Yo,
desde niño
aprendí a odiar a los gordos,
a los que se venden por una comida.
Se sientan, 
charlan,
y para gustarle a la dama,
hacen sonar sus pobres ideas
con sus frentes llenas de monedas.

Yo, dialogaba sólo con los edificios,
y las tomas de agua eran mis interlocutoras.
Con la ventana del oído atento escuchando,
los techos oían lo que les arrojaba al oído.
Y luego,
de noche,
sobre una cosa
o la otra
nos pasábamos charlando,
moviendo la "sin hueso".



Vladimir Mayakovski. Poeta y dramaturgo revolucionario ruso y una de las figuras más relevantes de la poesía rusa de comienzos del siglo XX.


Su obra poética, aunque vinculada a la Revolución Rusa, supera con creces el estigma de la poética revolucionaria que, algunos críticos, le asignaron por esta relación emotiva y por la búsqueda de una nueva forma de poetizar, henchida de impresiones y emociones sensuales. 




"Yo quiero ser comprendido por mi país,
pero si no soy comprendido, qué se le va a hacer,
pasaré por la tierra natal como pasa la lluvia oblicua".
V. Maiakovski

jueves, 29 de mayo de 2014

MERCEDES RIDOCCI - LUNA DE HIEL

Mercedes Ridocci


LUNA DE HIEL

Retuvo para él todas las caricias,
todos los besos,
las palabras bonitas.
Se envolvió en raso blanco
anudó sus recónditos labios con lazos de deseo,
que él desataría con manos expertas,
ávidas del calor que le ofrecía.

No hubo caricias,
ni besos,
ni palabras bonitas.
Con manos frías y violentas
mancilló el blanco raso de gris ceniciento,
desgarró los lazos del deseo,
derramó hielo sangriento en sus labios heridos.
Infectó todo su ser de rabia y miedo.



Poema : Mercedes Ridocci
Música : Max Richter
Fotografías de la composición escénica LUNA DE HIEL, creada e interpretada por Mercedes Ridocci.


http://youtu.be/FiuUl38A93w


Mercedes Ridocci


Ni en el inferno


¿Dónde te has metido, amor?
que ni en los sueños te veo.

¿Dónde te has metido, amor?
que ni en el engaño te siento.

¿Dónde te has metido, amor?
que ni en las sombras te tiento.

¿Dónde te has metido, amor?
que ni en el infierno te encuentro.




MERCEDES RIDOCCI,  (leonesa que reside actualmente en Madrid). Actriz, pedagoga y poeta.



Especializada en Movimiento Orgánico y Expresión Corporal Artística y escénica.


Desde hace 30 años lleva desarrollando su trabajo para diversos colectivos públicos y privados.


Desde 1999 es la directora pedagógica y profesora de la “Diplomatura en Expresión Corporal –Arte del Movimiento-, en Alfa ínstitut. (Madrid – Barcelona)


Dirige el grupo “Artesanato” (investigación en el lenguaje de la Expresión Corporal y la composición escénica) con el que ha creado 20 composiciones escénicas y 9 composiciones en solitario.


Sus páginas:

http://mercedesridocci.blogspot.com.es/

http://movimiento.org/profile/mercedesridoccifernandez



http://danzayexpresioncorporal.blogspot.com.es/






Su poemario "Lava del Alma"


lunes, 26 de mayo de 2014

AGOTADA - POEMA PRERRAFAELITA DE ELIZABETH ELEANOR SIDDAL


Oh, silencioso bosque, te atravieso con el corazón tan lleno de miseria por todas las voces que caen de los árboles, y las hierbas que rasgan mis piernas. 
Deja que me siente en tu sombra más oscura, mientras los grises búhos vuelan sobre ti, allí he de rogar tu bendición: no convertirme en una ilusión, no desvanecerme en un lento letargo.


(fragmento de su poema "Un bosque silencioso")



Dante Rossetti



Agotada


Tus fuertes brazos me rodean,
Mi cabello se enamora de tus hombros;
Lentas palabras de consuelo caen sobre mi,
Sin embargo mi corazón no tiene descanso.

Porque sólo una cosa trémula queda de mí,
Que jamás podrá ser algo,
Salvo un pájaro de alas rotas
Huyendo en vano de ti.

No puedo darte el amor
Que ya no es mío,
El amor que me golpeó y derribó
Sobre la nieve cegadora.

Sólo puedo darte un corazón herido
Y unos ojos agotados por el dolor,
Una boca perdida no puede sonreír,
Y tal vez ya nunca vuelva a reír.

Pero rodéame con tus brazos, amor,
Hasta que el sueño me arrebate;
Entonces déjame, no digas adiós,
Salvo si despierto, envuelta en llanto.





Elizabeth Eleanor Siddal (1829-1862), modelo, musa y artista prerrafaelita, tuvo una vida trágica. Fue pareja de Dante Rossetti, también poeta y pintor, cuyas infidelidades reiteradas la llevaron a cometer suicidio al ingerir una dosis letal de láudano.

A pesar de su final prematuro Elizabeth Siddal nos ha dejado versos muy bellos, acordes a su personalidad melancólica. 

Pero además era una pintora y dibujante muy interesante, perfectamente integrada como autora dentro de la Hermandad Prerrafaelita.


*.- En el siglo XIX tuvo lugar en Inglaterra un curioso movimiento de pintura llamada Prerrafaelita, cuyos miembros cultivaron un estilo propio y fácilmente reconocible y estéticamente muy bello y sugerente. Su nombre se debe a que despreciaban todo lo posterior a su gran idolo y maestro renacentista, Rafael. 

Y adoptaron las siglas P.R.B. Pre-Rafaelite Brotherhood, es decir, la Hermandad Prerafaelita.


domingo, 25 de mayo de 2014

NEGRA SOMBRA - ROSALÍA DE CASTRO



Xi Pan

Cuando pienso que te fuiste,
negra sombra que me asombras,
al pie de mis cabezales,
vuelves haciéndome burla.

Cuando imagino que te has ido,
en el mismo sol te me muestras,
y eres la estrella que brilla,
y eres el viento que sopla.

Si cantan, eres tú que cantas,
si lloran, eres tú que lloras,
y eres el murmullo del río
y eres la noche y eres la aurora.

En todo estás y tú eres todo,
para mí y en mí misma moras,
no me abandonarás nunca,
sombra que siempre me asombras.


Vladimir Clavijo

Negra Sombra, poema de Rosalía de Castro de la obra "Follas Novas" (1880).


Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.




Rosalía de Castro (1837-1885)


Musicalizada por Luz Casal de forma magistral.


TENGO UNA TRISTEZA INFINITA - A PROPÓSITO DE TODO LO QUE PUEDE CONSEGUIR EL MALDITO FÚTBOL

Ferdinand Hodler, tristeza


Tristeza por comprobar que nunca vamos a conseguir nada en este país.
Tristeza al ver que un pueblo entero es capaz de movilizarse por un partido de fútbol,
tristeza porque observo que el pueblo es erudito en toda la parafernalia del fútbol, pero opaco e ignorante en nuestros derechos y dignidad,
el pueblo se idiotiza, entra en éxtasis,
y se entrampa hasta límites indecorosos para ver un partido,
pero es incapaz de empatizar con los dos millones de niños que pasan hambre o con las familias desahuciadas, y con la dictadura que vivimos (todos los dictadores han entretenido al pueblo con el fútbol),
y, lo peor,  son los primeros que se quejan,
miran para otro lado aunque saben que todo lo que rodea al fútbol es corrupción, dinero, evasión y blanqueo
les da igual, todo da igual.
¿Qué pasará mañana cuando se termine la resaca futbolera?
Tristeza, mucha tristeza e impotencia.